|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
było niepewne, a odpowiedzi dalekie od precyzji. Na koniec rzekł: Rozumie pan,
inspektorze, mogłem się omylić . Odparłem: Wcale nie rozumiem. Albo diamenty
zniknęły, albo nie; jedno z dwojga! Pan Lee odrzekł: Diamenty na pewno zniknęły,
ale, panie inspektorze, może tu chodzi o czyjś głupi żart . Wydało mi się to dziwne,
nic jednak nie powiedziałem. Pan Lee ciągnął zaś dalej: Trudno mi wchodzić w
szczegóły, ale tylko dwie osoby mogły przywłaszczyć sobie kamienie. Jedna z nich
mogła zrobić to dla żartu. Jeśli jednak wzięła je ta druga, diamenty na pewno
skradziono . Odparłem: Czego właściwie pan ode mnie oczekuje? Odrzekł
pospiesznie: Chcę, żeby pan wrócił tu mniej więcej za godzinę no, może trochę
pózniej, powiedzmy, kwadrans po dziewiątej. Wtedy będę mógł panu na pewno
powiedzieć, czy mnie okradziono, czy nie . Wydało mi się to zagadkowe, ale
zgodziłem się i wyszedłem. Pułkownik Johnson rzucił:
Zdumiewające, wprost zdumiewające. Co pan na to, Poirot?
Czy mogę spytać, inspektorze rzekł Poirot jakie były pańskie wnioski?
Inspektor potarł podbródek i odpowiedział z wahaniem:
No cóż, rozważałem różne możliwości, lecz w końcu pomyślałem sobie tak:
żaden żart nie wchodzi w grę. Diamenty naprawdę skradziono, tylko stary pan nie ma
pewności, czyja to sprawka. Według mnie on mówił prawdę, kiedy wspomniał, że
może chodzić o dwie osoby, jedną z nich byłby pewnie ktoś ze służby, ale w wypadku
drugiej chodziłoby o członka rodziny.
Poirot kiwnął głową z aprobatą.
Doskonale. To logicznie wyjaśnia postępowanie pana Lee.
Stąd jego życzenie, bym wrócił nieco pózniej. Przez ten czas zamierzał
porozmawiać z owymi osobami i oznajmić im, że wprawdzie skontaktował się już z
policją, ale jeśli dostanie z powrotem skradzioną rzecz, cała sprawa pójdzie w
niepamięć.
A gdyby podejrzany nie zwrócił diamentów? spytał pułkownik.
Wtedy pan Lee zamierzał przekazać dochodzenie w nasze ręce.
Pułkownik zmarszczył brwi i szarpnął wąsa. Rzekł z wahaniem:
Czemu więc nie postąpił w ten sposób, zanim nas wezwał?
Nie, nie. Inspektor potrząsnął głową. Gdyby tak zrobił, byłby to bluff. Nie
wypadłoby to przekonywająco i złodziej pomyślałby sobie: Stary nie wezwał policji,
choć ma podejrzenia! Gdyby jednak starszy pan mógł powiedzieć: Rozmawiałem
już z policją, inspektor właśnie ode mnie wyszedł , złodziej spytałby kamerdynera, a
ten by potwierdził: Tak, inspektor był tu krótko przed obiadem . Wówczas złodziej
przekonałby się, że stary pan nie żartował, i poszedłby oddać diamenty.
Hm, wydaje mi się, że mogło tak być rzekł pułkownik. Podejrzewa pan
kogoś z rodziny?
Nie.
Brak poszlak?
Całkowicie.
Johnson kiwnął głową i powiedział:
Proszę ciągnąć dalej.
Inspektor Sugden podjął swoją relację, znowu w dość oficjalnym tonie:
Wróciłem tu kwadrans po dziewiątej. Właśnie miałem zadzwonić do drzwi
frontowych, kiedy z wnętrza domu dobiegł mnie krzyk, a potem usłyszałem
zmieszane ze sobą odgłosy wołania i ogólnego zamętu. Dzwoniłem bez skutku kilka
razy, aż wreszcie użyłem kołatki. Dopiero po trzech czy czterech minutach otworzono
mi. Zrobił to lokaj, a wtedy nabrałem przekonania, że stało się coś strasznego. Lokaj
trząsł się cały i wyglądał, jakby miał zemdleć. Wyjąkał, że pan Lee został
zamordowany. Pobiegłem na górę i zastałem pokój w stanie straszliwego nieładu.
Najwyrazniej toczono tam bezwzględną walkę. Pan Lee leżał przed kominkiem z
poderżniętym gardłem, w wielkiej kałuży krwi.
Czy nie mógł tego zrobić sam? spytał komisarz.
Niemożliwe, sir. Przede wszystkim poprzewracano tam krzesła i stoły,
potłuczono porcelanę i różne ozdobne przedmioty, prócz tego nie ma ani śladu
brzytwy czy noża, narzędzia zbrodni.
Tak, to przesądza sprawę rzucił komisarz. Czy ktoś wchodził do tego
pokoju?
Niemal wszyscy członkowie rodziny. Stali dookoła zwłok.
Pułkownik Johnson spytał sucho:
A więc nie ma pan pojęcia, kto go zabił?
Inspektor zwlekał przez chwilę z odpowiedzią.
Brzydka sprawa, sir. Wygląda na to, że ktoś z nich musiał popełnić zbrodnię. Nie
pojmuję, jak mógłby tego dokonać obcy, i w dodatku zdążyć z ucieczką.
Co z oknami? Były otwarte czy zamknięte?
Są tam dwa okna, sir. Jedno było zamknięte, i to na klucz, a drugie uchylone o
kilka cali, ale unieruchomione aparatem zabezpieczającym przed włamaniem. Sam
próbowałem je otworzyć i nie dałem rady; aparat mocno trzyma. Zciana zewnętrzna
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plmew.pev.pl
|