|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
wnieśmy poprawkę. Dasz mi te cztery miesiące, jeśli
znajdziemy skarb.
- Powiedziałam, przestań, do cholery! - warknęła,
nie panując już nad sobą. Zerwała się na nogi i stanęła,
odwrócona w stronę lasu, z rękami wepchniętymi
w kieszenie. Promienie słońca przesiewały się przez
gałęzie drzew, ale Sarah zdawało się, że czuje lodowaty
chłód.
Zapadła długa cisza, mącona jedynie szumem gałęzi
i odgłosami ptaków. Sarah mrugała rozpaczliwie,
usiłując powstrzymać łzy.
Dopiero szelest odwijanej folii przerwał milczenie.
- Przepraszam - powiedział cicho Gideon. - Prze
sadziłem, prawda?
- Owszem, i to bardzo - odwróciła się, by zoba
czyć, że z apetytem pochłania kolejną kanapkę. - Dla
czego?
POSZUKIWACZ SKARBÓW " 87
- Dlaczego? - zająknął się. - Ponieważ chciałem
się z tobą kochać. Wystarczy?
- Podchodzisz do sprawy od niewłaściwej strony.
- Być może - zgodził się. - Najlepiej będzie, jak
przestanę gadać, a ty usiądziesz i skończysz jeść.
Sarah ociężale usiadła na trawie. Straciła cały
apetyt.
- Byłam pewna, że nam się uda, ale teraz widzę, że
nic z tego nie wyjdzie.
- Szukamy dopiero dwa dni. Nie sprawdziliśmy
jeszcze całego terenu.
- Nie chodzi o poszukiwanie skarbu.
- Ach, rozumiem. Chodzi ci o nasze sławetne
stosunki. Cóż, w tej sprawie również musisz zdobyć się
na cierpliwość. Trudno o wyniki po paru dniach.
Sarah opuściła głowę i szybko policzyła do dziesię
ciu. Zdołała się nieco uspokoić.
- Lepiej będzie, jak porozmawiamy o skarbie, bo
w innych sprawach nie dojdziemy do porozumienia.
- Mądra dziewczynka! Myśli o konkretach. Kiedy
sobie wyobrazisz, że siedzisz na klejnotach, łatwo
zapomnisz o oswajaniu jakiegoÅ› nudnego faceta.
Tego już było dla Sarah za wiele. Hamulce puściły.
- Ty obrzydliwy, cyniczny draniu! - wybuchnęła.
-Jak śmiesz tak mnie traktować? Nie zniosę tego
dłużej, słyszysz? Próbowałam ci pomóc uporać się
z problemami, a ty - czym mi się odpłacasz? Mógłbyś
przynajmniej udawać wdzięczność.
Gideon zagryzł wargi i przyciągnął ją ku sobie
gwałtownie.
- Przepraszam - szepnął niskim głosem, a jego
wielkie dłonie stały się nagle czułe i delikatne. - Masz
88 " POSZUKIWACZ SKARBÓW
rację. Obawiam się zaufać ludziom i nie umiem
postępować z kobietami. Jeśli oczekujesz miłych słó
wek i rycerskiego zachowania, musisz poszukać sobie
kogoÅ› innego.
Przylgnęła do niego, przejęta napięciem, jakie wy
czuwała w tym potężnym ciele. Złość uchodziła z niej
błyskawicznie.
- Prawdziwa bestia z ciebie, wiesz? W pierwszym
odruchu chcesz gryzć rękę, która próbuje cię na
karmić.
- Przepraszam - powtórzył, wsuwając palce w jej
włosy. - Nie powinienem traktować cię w ten sposób.
Obiecuję, że to się nigdy nie powtórzy - powiedział,
odchylając głowę i spoglądając jej w oczy.
- Masz jeszcze przed sobą długą drogę, Gideon.
Dłuższą niż sądziłam.
- Tak. Nie wiem, czy będziesz chciała czekać.
- Będę.
- Sarah...
Przymknął oczy i przytulił ją po raz ostatni, tak
mocno, że zaczęła obawiać się o swoje żebra.
Następnego ranka obudziła się z nowymi wątpli
wościami. Oswajanie Gideona Trace'a było wielkim
wyzwaniem. Zachowywał się jak dzikie zwierzę, które
kiedyś zostało zranione. Rana zasklepiła się, lecz
blizny pozostały, czyniąc go chorobliwie nieufnym
- być może na zawsze.
Cóż, chyba ma rację, mówiąc, że na razie powinna
skupić się na znalezieniu skarbu, pomyślała. Wyszła na
ganek, by zaczerpnąć ożywczego, porannego powiet
rza. Zaczęła sobie uświadamiać, że być może popełniła
błąd, aranżując poszukiwania jako wstęp do poznania
POSZUKIWACZ SKARBÓW " 89
mężczyzny. Z drugiej strony, nadal była przekonana,
że Kwiaty Fleetwood i osoba Trace'a w jakiś tajem
niczy sposób są ze sobą powiązane. W naturalnym
odruchu dążyła do rozszyfrowania zagadki. Jedno
nie ulegało wątpliwości: jej związek z Gideonem był
ważniejszą częścią tego równania z wieloma niewia
domymi.
Równania?
Drgnęła, usiłując zatrzymać w myśli uciekające
skojarzenie.
Równania! - Głęboko wciągnęła w płuca aromat
świerków i zawróciwszy na pięcie, wpadła do domu.
Gideon właśnie wychodził z łazienki. Na jej widok
uniósł pytająco brwi.
- Co się stało?
- Nic, tylko o czymś sobie pomyślałam.
- No?
- Emelina Fleetwood była nauczycielką.
- Owszem, i co z tego?
- W tamtych czasach nauczyciel musiał uczyć
wszystkiego - podstawowych wiadomości o świecie,
czytania, pisania i arytmetyki.
- Zgadza się. - Gideon nalał sobie kawy.
- I właśnie dlatego - mówiła z wzrastającym pod
nieceniem - skojarzyłam sobie nagle, że emerytowana
nauczycielka mogłaby oznaczyć położenie swojego
skarbu, wykorzystując reguły matematyczne. Najbar
dziej pasowałaby tu geometria, nie uważasz? A ściślej
mówiąc, trygonometria.
- Trygonometria?
- Tak. Przecież możesz dokonywać pomiarów,
posługując się danymi o trójkątach. Pomyśl, w ten
sposób Egipcjanie zbudowali piramidy!
90 " POSZUKIWACZ SKARBÓW
Gideon przyglądał się jej uważnie, sącząc kawę.
Jego oczy stały się nagle bardzo zielone.
- Fakt, to znana technika, także wśród poszukiwa
czy skarbów - przyznał. - Nauczycielka mogła się nią
posłużyć.
- No właśnie. Teraz wystarczy tylko odpowiednio
wykorzystać dane i ułożyć równanie - powiedziała
podekscytowana Sarah, podchodzÄ…c do kuchennego
stołu, gdzie leżała mapa w plastikowej okładce. - Po
patrz na te liczby. Sześćdziesiąt, dziewięćdziesiąt i pięt
naście. Trójkąt, którego jeden kąt ma dziewięćdziesiąt
stopni, jest trójkątem prostokątnym, no nie?
- Zgadza siÄ™.
- Wobec tego - ciągnęła, marszcząc brwi - sześć
dziesiąt może się odnosić do drugiego kąta.
- A co ma oznaczać piętnaście? Moja wiedza
szkolna już bardzo zwietrzała, ale pamiętam, że suma
kątów w trójkącie wynosi zawsze sto osiemdziesiąt
stopni. Sześćdziesiąt, dziewięćdziesiąt i piętnaście nie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plmew.pev.pl
|