|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
okrążyła wóz, kierując się w stronę, z której napływał
chłód. W końcu znalazła się pod drzwiami wyjściowymi
i tu zamarła. Z zewnątrz słychać było wyrazny odgłos sa
pania i węszenia, po czym grozne, ostrzegawcze warczenie,
które narastało jak odgłos zbliżającej się burzy. Nie czekając
na nic więcej, szybko, na ile to możliwe, Miśka wycofała się
w kierunku schowka. Przy wejściu doszedł ją jazgot i uja
danie z dziesiątków gardeł. Wślizgnęła się do krypty
( SkÄ…d znowu te skojarzenia? To nie krypta, to po prostu
pomieszczenie socjalne!") i zaciągnęła za sobą drzwi. Do
piero kiedy sprawdziła, czy są należycie zablokowane, ode
tchnęła z ulgą. Dała sobie trochę czasu na uspokojenie ner
wów, po c^ym wróciła na górę. Położyła się na łóżku,
132
przykryła kocem i z głową pełną najczarniejszych myśli
czekała, co przyniesie dzień.
- Gdzie ona jest, do jasnej i ciężkiej cholery?!!!
Miśka siadła na łóżku z niezbitym przekonaniem, że roz
juszony bawół właśnie staranował jej mózg. Chyba tak
właśnie było, skoro przestała cokolwiek widzieć i słyszeć.
A więc tak wygląda nie-życie. Jest ciemne, ciepłe i odrobi
nę cuchnie stęchlizną. Zawsze to jednak lepsze od grozby
śmierci, świadomości zdrady, lęku przed jutrem i presji do
konywania wyborów. Przez chwilę upajała się ciszą i spo
kojem, po czym bawół znowu ruszył do ataku:
- Gdzie ona jest?!!!
A więc jednak jest to jeszcze życie, aczkolwiek, o ile sta
nowi to jakieś pocieszenie, bardzo blisko granicy z nie-ży-
ciem. Tej jednak na razie wolałaby nie przekraczać.
- Co się z nią stało?! Jak mogła stąd wyjść?!
Głos przemieszczał się, dochodził zewsząd. Bawół biegał
jak oszalały - rycząc, miażdżąc sprzęty i tłamsząc nędzne
istoty ludzkie, których błagalne zawodzenia tworzyły dusz
ną atmosferę plemiennych obrzędów ofiarnych. Bawół gó
rował nad nimi niczym straszny szaman, dopominając się
krwi i trupów, najlepiej zaraz i wielu.
- Znajdzcie ją albo obedrę was ze skóry - nieroby, pa
sożyty, imbecyle! - wrzeszczał, jakby chciał rozsadzić mury
Krętek.
Niespodziewanie zamilkł. Miśka najciszej jak mogła pod
niosła się i przez szparę na wysokości oczu tuż nad książ
kami zajrzała do gabinetu.
Był tam rzeczywiście. On sam we własnej osobie - ba
wół, szaman, Trąba Jerychońska, Sumiasty, pan na Kręt-
kach, szef, stryj i gospodarz - w otoczeniu całej świty: od
Amfibii przez cały tłum przerażonych ofiar jego dominacji
po Gizelę. Kiedy się wreszcie odezwał, jego głos był spokoj
ny i opanowany. Był to jednak spokój wymuszony, nienatu
ralny, jeszcze straszniejszy od poprzednich ryków i aktów
agresji.
133
- Jak to się mogło stać? - zapytał cicho. - Serafin? Ty
miałeś być za nią odpowiedzialny. Słucham.
- Zamknąłem ją na klucz, przysięgam. Klucz zostawi
łem w drzwiach, tak jak miałem przykazane. Przecież tu ni
kogo obcego nie było.
- To właśnie mnie najbardziej martwi - przyznał Sumia
sty. - Bo jednak ktoś otworzył drzwi, wypuścił ją i pomógł
jej uciec. To nie mieści się w głowie. A ty, Serafinie, jesteś te
raz najbardziej podejrzany.
Serafin milczał pod czujnym okiem Krętka.
- Czy to możliwe - indagował Sumiasty - żebyś przy
padkiem ewentualnie, prawdopodobnie, niechcÄ…cy i nie
umyślnie zapomniał jednak je zamknąć?
- Na pewno nie - rzekł Serafin z mocą. - Prosiła mnie,
ale jej nie pomogłem. Wyszedłem, zamknąłem drzwi, prze
kręciłem klucz w zamku. Tak było. To wszystko.
- To jest cholernie przykre, bo ci, niestety, wierzÄ™ - po
wiedział Sumiasty po dłuższym milczeniu.
Miśka musiała przyznać, że odetchnęła z głęboką ulgą.
Zledztwo trwało jednak nadal.
- Jeżeli nie ty, Serafinie, to kto?
Pytanie zawisło w powietrzu jak miecz Damoklesa. Każ
dy, chcąc okazać, że nie ma nic do ukrycia, patrzył szeroko
otwartymi oczami wprost w oczy szefa, który krążył po ga
binecie z rękami założonymi do tyłu i świdrował wzrokiem
przerażonych domowników. Miśka miała nadzieję, że sen
na Gizela wytrzyma jakoś tę straszną próbę i najwyrazniej
tak się stało, bo Sumiasty minął ją bez słowa.
- A może to ty, mój niewydarzony bratanku? - zwrócił
się w końcu do Oleńki.
- Stryju, coś ty? - jęknął Oleńka. - Jak mamę kocham, ja
nigdy...
- Oleńka, nasze więzy rodzinne ściskają moją szyję. Du
sisz mnie, chłopcze.
- Stryju, dlaczego?... Nie miałem nic wspólnego z tą
dziewczyną, przysięgam!
- Wiem, że miałeś na nią ochotę. Ty masz ochotę na każ-
134
dą kobietę, co mnie, nawiasem mówiąc, martwi i przeraża.
Wcale bym się nie zdziwił, gdybyś w swojej gruboskór
ności i prostactwie zapragnął zrealizować swoją ochotę
wbrew jej woli. A ta sprytna dziewczyna po prostu przy
waliła ci w pusty łeb lub kopnęła tam, gdzie nie będziemy
sprawdzać śladów. Nim się zorientowałeś, już jej nie było.
Zamknąłeś drzwi i wyszedłeś jak gdyby nigdy nic, zamiast
poinformować mnie o zaistniałym fakcie, gdyż w swojej na
iwności (mówiąc eufemistycznie) nie przewidziałeś, że
wszystko siÄ™ wyda. Mam racjÄ™?
Wszyscy zgromadzeni pełni byli podziwu dla zdolności
detektywistycznych szefa, a Miśka w głębi duszy musiała
przyznać, że sama lepiej by tego nie wymyśliła. Nawet
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plmew.pev.pl
|