Zyke Cizia GorÄczka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Rozpoczęła się długa i senna partia, w trakcie której nie uważałem, zainteresowany
wydarzeniami rozgrywającymi się za plecami Paula. Dokładniej, ponad jego ramieniem.
Tuż obok jego głowy widziałem Małą, która prała naszą bieliznę, stojąc nago w rzece.
Na przemian zanurzała materiał i tarła go, schylając się i prostując w regularnym,
powolnym i spokojnym rytmie, zgodnym z monotonnym ruchem wody. Kiedy pochylała
się, zanurzając ramiona w wodzie, przegięte plecy podkreślały jej krągłe pośladki, a
końce piersi muskały powierz- chnię rzeki, co składało się na pozycję tyleż zabawną co
podniecającą. Jak magnes przyciągało to mój wzrok i nie mogłem oderwać oczu od
powolnych ruchów tych piersi: krągłych, spiczastych, o idealnie kobiecych kształtach,
które dumnie prężyły się w słońcu.
- Grasz, czy nie? O czym ty myślisz? Czekamy na ciebie!
Paulo irytował się i słusznie zarzucał mi, że nie myślę o grze. Pierwszy raz zdarzyło się,
żeby Mała przyciągnęła mój wzrok, przynajmniej w takim sensie. Była dla mnie
dzieckiem i tak ją traktowałem, a tu nagle odkrywałem w niej kobiece wdzięki i powaby,
których dotąd nie spostrzegłem.
Byłem oczarowany. Jest taki krótki okres, kiedy wiek dojrzewania osiąga w przyrodzie
szczyt piękna i kobiecości, otwierając dopiero okres uwodzicielski. Wdzięki są już
dojrzałe, ale nigdy jeszcze nikt ich nie dotknął. Są do wzięcia. Mała osiągnęła właśnie
ten stan kwitnienia.
Wyczuła, że ją obserwuję, i z obojętną miną śledziła, mnie teraz kątem oka. Jej ruchy
stały się bardziej zamaszyste. Dodawała coś do nich, było ledwo wyczuwalne, lecz
zauważyłem to.
- Małej się tak przyglądasz? Co ci jest? Nie podoba ci się, jak pierze? A może ma jakieś
atuty? Nie? Dobra, a ty masz jakieś atuty? No to wyłóż je, marzycielu!
Posłałem Małej uśmiech, machnąłem do niej przyjaznie i usiłowałem zająć się grą. Aby
przepędzić z pamięci jej obraz, starałem się przekonać samego siebie, że mój podziw
miał charakter czysto estetyczny, tak jak spojrzenie malarza. Ale nie mogłem nic
poradzić, że gdzieś w głębi duszy jakiś głos krzyczał, że jestem zwykłą świnią.
Paulo po raz ostatni smarował swój ukochany Weatherby 478, w zachwycie wsłuchując
się w szczęk doskonale naoliwionego kurka. Montaignes, nie w pełni jeszcze
rozbudzony, ziewając słuchał jego kazania na temat najlepszych sposobów zabijania.
- Jest już nasz - mówił Paulo ryglując zamek. - Jest w tej okolicy. Dziś po południu
wytropimy, gdzie się ukrywa, a wtedy...
- Dziś po południu... - powątpiewał Montaignes, rozbawiony jego przechwałkami,
nieomylnym znakiem dobrego nastroju Starego. - Czy nie przeceniasz trochę...
- Nic podobnego! Zrozumiesz, jak staniesz się prawdziwym myśliwym. Powiesz sobie:
"Stary Paulo nigdy nie rzucał słów na wiatr". Jak ci mówię, że go załatwimy, to go
załatwimy!
Ostatni kubek kawy. Paulo nie przechwalał się. Wszystkie atuty myśliwego były w
naszych rękach. Zwierzę łaziło po okolicy, do której mogliśmy dotrzeć przed końcem
dnia. M'Bumba, podobnie jak każdy inny słoń na jego miejscu, nie miał szans na
przeżycie.
Wyruszyliśmy o świcie, w momencie kiedy budzi się przyroda. Najpierw był długi
spokojny marsz przez sawannę, jakby na rozgrzewkę, by dotrzeć do ostatniego śladu, jaki
znalezliśmy, i podjąć sprawę tam, gdzie ją zostawiliśmy.
Sawanna budziła się. W głębi wysokich traw roiło się od zwierząt i różnych hałasów.
Stadka ciemnych ptaków, setkami siedzących nieruchomo na wielkich samotnych
drzewach, przyglądały się naszemu pochodowi.
Trzy kilometry od obozu M'Bumba rozgniewał się na termitierę, taki wielki czerwony
kopiec zbudowany przez miliony owadów. Rozwalił ją w pył. Pośrodku tego, co z niej
zostało, widniało szerokie nacięcie o zaokrąglonych brzegach, które uradowało Paula.
- Kieł! Zdajesz sobie sprawę, jaki jest.wielki? Wyobrażasz sobie jego wagę?
Dookoła w promieniu piętnastu metrów ziemia została wściekle rozorana wielkimi
uderzeniami jego ogromnych nóg. Zlady zagłębiały się niekiedy na piętnaście
centymetrów w grunt. Wyobrazcie sobie tę głębokość przy
osiemdziesięciocentymetrowej średnicy śladu!
Nad tym miejscem, podobnie jak wszędzie tam, gdzie M'Bumba dał upust atakowi
wściekłości, unosiło się coś nieprzyjemnego. Było tu zbyt wiele szkód. Wynikało stąd
zbyt wiele zaciekłości, zbyt wiele furii. Wydawało się, że zwierzę czuje się dobrze tylko
wśród zgliszcz.
- To barbarzyńca - powiedział Montaignes.
Początkowo zadanie było łatwe. Zlady przejścia słonia przez sawannę czytać można było
jak otwartą książkę. Tu jakiś ślad stopy, tam wyrwany krzak. Było oczywiste, że szedł po
prostej, stopniowo zbliżając się do rzeki Sangha. Dotarł do brzegu jakieś pięć kilometrów
od termitiery. Znalezliśmy się w tym miejscu wczesnym przedpołudniem i zaczęliśmy
iść tuż przy rzece.
Wkrótce brzeg zrobił się wyższy. Przeprawiliśmy się przez liczne małe dopływy, łączące
się z głównym nurtem. Roślinność stawała się gęstsza i bardziej zielona. Około południa,
kiedy słońce stało w zenicie, wchodziliśmy do dżungli, tutaj dosyć rzadkiej, złożonej z
pokręconych, lecz niezbyt wysokich drzew, z obfitym poszyciem luzno rosnących
krzewów, które nie hamowały wprawdzie marszu, lecz mocno ograniczały widoczność.
Zmieniliśmy taktykę. Małe Ludziki poszły przodem w las, jako zwiadowcy, podczas gdy
my podążaliśmy za nimi, niekiedy w zasięgu wzroku, lecz najczęściej o jakieś osiemset
metrów w tyle. W regularnych odstępach czasu czekały na nas, po czym, kiedy my
odpoczywaliśmy, ruszały dalej. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Pokrewne