|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Ależ skąd! - odparła stanowczo. I znów coś ją podkusiło,
więc dodała: - Naprawdę nie miałabym ochoty podróżować po
całej Anglii z czyimiś prochami na brzuchu. To byłoby dość ry
zykowne i świadczyło o wyjątkowym braku szacunku!
Tym razem pułkownik pozostał poważny. Wciąż jeszcze
był bardzo zły.
- Aha, już rozumiem! - wykrzyknęła nagle. - Czy to pan
Fennybright użył słowa prochy"?
- To możliwe.
- Sądzę, że pan Turner z premedytacją zaciemnił znacze
nie swoich słów. Nie oszukał, lecz celowo minął się z pra
wdą. Mój dziadek napisał do pana Turnera, że tylko to, co
wiozÄ™, po nim pozostanie. StÄ…d zapewne pan Turner zaczerp
nął pomysł. W każdym razie żadnych prochów nie ma. Mój
dziadek został pochowany na cmentarzu w Kingston przed
kilkoma miesiącami... zresztą bardzo uroczyście.
Na to przykre wspomnienie odwróciła głowę. Nie chciała
pokazać, jak bardzo przeżyła tę śmierć.
- Współczuję. - Głos pułkownika złagodniał, ale wkrót
ce odzyskał poprzednie brzmienie. - Czyli jedzie pani do
Yorkshire w związku z prośbą dziadka, a nie w związku
z mężem. Wygląda na to, że istotnie ma pani powody do nie
pokoju. - Przez chwilę milczał. - Czy nikt inny nie mógł te-
go zrobić za panią? Dziwię się, że dziadek zlecił wykonanie
niebezpiecznego zadania kobiecie.
- Nie miał więcej krewnych na Jamajce. Nikomu innemu
nie mógł zaufać. Mój dziadek i ja... Byliśmy sobie bardzo bli
scy. Zrobiłabym dla niego wszystko, a on miał podstawy uwa
żać, że jestem w stanie wypełnić tę misję. Mam doświadczeme
w postępowaniu z mężczyznami pozbawionymi skrupułów.
Pułkownik spojrzał na nią.
- Nie zaskoczyła mnie tym pani - stwierdził oschle. - Na
pewno ma pani swoje metody.
Caroline nie pozwoliła wyprowadzić się z równowagi.
W Kingston mówiono jej gorsze rzeczy. Uśmiechnęła się
szelmowsko do pułkownika i odparła:
- Jeśli ma pan na myśli to, co mi się zdaje, pułkowniku,
muszę pana zapewnić, że kobieta używa takiego oręża, jakim
dysponuje. Rzadko posługuje się siłą.
Skinął głową.
- Dlaczego nie opowiedziała mi pani całej tej historii
przed wyjazdem z Londynu?
Caroline zawahała się.
- Nie ufałam nikomu. Nawet pan Turner nie wie wszyst
kiego. - Spojrzała mu prosto w oczy. - A co pan zrobiłby na
moim miejscu, pułkowniku? Byłam bliska rozpaczy. Mój
służący, a właściwie przyjaciel, został ciężko zraniony, lu
dzie Edmunda deptali mi po piętach, a mnie groziło, że lada
chwila stracę skarb dziadka, coś, co dla mnie stanowi świę
tość. W Anglii jestem obca, jedyna osoba, z jaką mogłam się
tu skontaktować, to adwokat dziadka. Powiedziano mi, że
jest pan dzielnym i honorowym człowiekiem, i teraz jestem
skłonna w to wierzyć. Wtedy tego nie wiedziałam.
Zapadło milczenie. Po chwili Caroline dodała:
- Nie powiem, żeby było mi przykro z powodu podstępu,
ale za resztę przepraszam. Za to, że nazywałam pana kapi
tanem", drażniłam pana tonem głosu i zadawałam głupie py
tania.
Pułkownik chrząknął znacząco.
- Po co pani to robiła?
Caroline zawahała się, a potem szczerze odrzekła:
- Irytowały mnie pańskie listy. Były takie protekcjonal
ne. Zupełnie jakbym była bezradną idiotką. Nie mogłam pa
nu powiedzieć, co naprawdę myślę, więc panu dokuczałam.
- Do diabła, przecież mnie opisano panią właśnie jako
bezradną idiotkę! Przede wszystkim dlatego zgodziłem się
pomóc. Nie chciałem wziąć na siebie tego zadania, ale nie
bardzo potrafiłem odmówić Tunerowi, kiedy zaapelował do
mojego honoru dżentelmena. W końcu zobowiązałem się, że
bezpiecznie dowiozÄ™ paniÄ… do Yorkshire.
- Chyba ma pan rację. Nie powinnam była tak postępo
wać. Chociaż... - Spojrzała na niego spod na wpół przy
mkniętych powiek. - Niewątpliwie przyczyniło się to do
ożywienia nudnych chwil.
- No, owszem. - ZerknÄ…Å‚ na niÄ… i omal znowu siÄ™ nie
uśmiechnął. Wstał, podszedł do krawędzi stromizny i zapa
trzył się przed siebie. Po chwili znowu się do niej odwrócił,
- Kiedy mi pani powie, dokÄ…d jedziemy?
- Wciąż jest pan gotów mi towarzyszyć? - Skinął głową.
Caroline poczuła tak olbrzymią ulgę, że omal go nie uściska
ła. Musiała jednak bardzo uważać, żeby swoim zachowaniem
nie przypomnieć mu incydentu w Buckden. Nie wspomnieli
o tym do tej pory i Caroline miała wrażenie, że pułkownik
wolałby wyrzucić to zdarzenie z pamięci.
Znowu usiadł przy niej.
- No, więc dokąd?
- To miejsce nazywa siÄ™ High Hutton. Niedaleko zamku
Marrick. Zciślej mówiąc, w sąsiedniej dolinie. Co się stało,
pułkowniku? - Ancroft zerwał się, a gdy na nią spojrzał,
w jego szarych oczach malowała się zgroza.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plmew.pev.pl
|