[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przez barierkę.
- O, nie - jęknęła Helle. - Przecież atrament się rozpłynie!
W tej samej chwili Peter błyskawicznie wbiegł na most i skoczył do rzeki.
- Peter! - krzyknęła Helle.
Ale leśniczy był już w wodzie. Rzucił się w stronę kartek, które płynęły z prądem, i
chwycił cały plik, zanim papier zdążył nasiąknąć. Jeden z arkuszy popłynął dalej, lecz Peter
nie zrezygnował. Z rękopisem Helle uniesionym wysoko w jednej ręce rzucił się w pogoń za
umykającą kartką. Wreszcie dosięgnął i tę ostatnią.
Konstable tymczasem zatrzymali Bernlanda. Adwokat Marholm i Christian stali na
brzegu rzeki, wyciągając ręce do Petera. Zsiniałego na twarzy i drżącego z zimna wyciągnęli
w końcu na ląd.
- Wyłowiłem twój rękopis, Helle - Peter próbował się uśmiechnąć.
Jeden z samochodów, który udało się jakoś wyprowadzić, odjechał z Bernlandem,
pilnowanym przez Lunda i funkcjonariuszy. Marholm i Christian zbierali pośpiesznie do
torby pozostałe kawałki podartego papieru. Kierowca wyciągnął z bagażnika koc i okrył nim
zziębniętego Petera, któremu Helle pomogła usadowić się na tylnym siedzeniu.
- Jesteś niespełna rozumu! - powiedziała z podziwem. - Ale dziękuję! Stokrotnie
dziękuję, nie masz pojęcia, jak się cieszę. Ta powieść jest dla mnie prawie jak dziecko.
Pojechali prosto do Vildehede. Christian zaproponował, by Peter udał się do majątku i
tam odtajał, lecz on wolał wrócić do własnego domu i przebrać się w swoje ubranie.
- Pójdę z tobą - zaproponowała Helle. - Potrzebny ci ktoś, kto rozpali w piecu, poda
ciepłą zupę i zadba, byś szybko się rozgrzał.
- Tak, to dobry pomysł, Helle - odezwał się Christian, uśmiechając się dwuznacznie. -
Ale przypilnuj, żeby się najpierw należycie oświadczył!
- O ile się nie mylę, już to uczynił, co prawda używając półsłówek.
- Zgodziłaś się czy odmówiłaś?
- A kiedy miałam znalezć na to czas, jak nie odstępujecie nas na krok i ciągle
przeszkadzacie?
Christian uśmiechnął się, a potem, mimo wielu protestów kierowcy, zapłacił mu z
nawiązką za ewentualne szkody oraz za koc.
- Teraz proszę wszystkich o ciszę - rzekł. - Mam pewną ważną wiadomość. Dzięki
tajemniczej historii Helle zacząłem wertować stare pisma w poszukiwaniu  złotego ptaka , a
moja matka odwiedziła kilka biur adwokackich, i dowiedzieliśmy się o pewnym starym
spadku, który nie ma właściciela. Okazuje się, że należy do nas. W ciągu wielu lat jego
wartość znacznie wzrosła, no i jesteśmy spadkobiercami fortuny. Co o tym myślisz, Helle, czy
nie byłbym lepszą partią dla ciebie niż Thorn, otrzymujący tylko nędzną pensję od skąpego
dziedzica?
Dziewczyna uśmiechnęła się ciepło do młodego figlarza.
- Pieniądze to nie wszystko, Christianie.
Westchnął.
- Nie, prawdopodobnie nie. Ale są piękne! Tobie by się też przydały, Thorn, musisz
rozbudować swój dom.
- Tak, myślałem o tym.
Christian i adwokat Marholm udali się na zasłużoną kawę, a Helle poszła z Peterem do
leśniczówki. W drzwiach zawołała zdumiona:
- Peter! Ale masz wspaniałe łóżko!
Pół pokoju zajmowało ogromne podwójne łoże z baldachimem.
- Dostałem je od dziedzica. Aawa była zbyt niewygodna.
- Na Boga! Pospiesz się, zmień wreszcie ubranie i wskakuj prędko do tego monstrum.
Ja tymczasem napalę w piecu!
Wkrótce w pokoju zapanowało przyjemne ciepło, lecz Peter nadal szczękał zębami,
gdyż przemarzł do szpiku kości. Helle upewniła się przestraszona, czy w jego żyłach nadal
krąży krew, a on uspokoił ją, że jest tego absolutnie pewien.
Na zewnątrz zapadł zmrok. Helle zapaliła lampę parafinową. Zmartwiona usiadła
obok leśniczego. Zar stanął przy łóżku, opierając pysk na pościeli, wydawał się podzielać
smutek dziewczyny.
- Nie wolno ci zachorować, Peter - zaczęła, zdumiona, że potrafi rozmawiać z nim tak
naturalnie. A jeszcze całkiem niedawno uważała go za zbyt nieprzystępnego i poważnego.
Lecz człowiek ten przez tak długi czas wypełniał jej marzenia, że stał się jej bardzo bliski.
Poczuła ogarniające ją gorąco, kiedy przyglądała się jego twarzy, w której kochała
każdy szczegół.
- Helle, gdybyś zechciała zostać ze mną na zawsze, to przyrzekam ci, że nie będę
nadopiekuńczy. Obiecuję ci prawo do samodzielności. Będziesz mogła pisać, kiedy zechcesz.
Bernland wsadził swojego złotego ptaka do klatki. Ja tego nie zrobię. Chciałbym, abyś
zachowała wolność i nie czuła się do niczego zmuszona. %7łebyś tylko zechciała ze mną zostać!
Popatrzyła na niego w zamyśleniu.
- Trochę się boję - przyznała. - Do niedawna nie znosiłeś kobiet i byłeś do nich
uprzedzony.
- Nie byłem uprzedzony, droga Helle. Tylko głupi, bo nie znałem wcześniej nikogo
takiego jak ty. Miałaś całkowitą rację, kiedy mówiłaś, że ludzie, którzy się kochają, muszą
być wobec siebie szczerzy i potrzebują poczucia bezpieczeństwa, by móc okazać sobie
wzajemnie całą miłość. Ale uważam także, że to jest bardzo trudne.
Helle skinęła energicznie.
- To tak, jakbyśmy oddawali całą swoją duszę.
- Tak. Helle, pamiętasz, jak cię po raz pierwszy pocałowałem?
- Też pytanie!
Nie sprostowała, że to właściwie ona go pocałowała. Jeśli tego nie zauważył, tym
lepiej.
- Marzyłem o tym pózniej przez cały czas - przyznał cicho. - Czy mógłbym spróbować
jeszcze raz?
- Ale to niebezpieczne, Peter. Chyba zauważyłeś to tamtego wieczoru?
- Nie musimy się chyba teraz obawiać. Helle... już dawno chciałem cię zapytać o to,
czy zechciałabyś ze mną dzielić życie?
- Tak. Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek innego, ale...
Przerwał jej surowo:
- Helle, nie żyjesz zgodnie z zasadami, które głosisz. Te cudowne uczucia, o których
pisałaś w książce...
- Jednak to o wiele trudniejsze, niż myślałam, Peter - rzekła błagalnie. - O wiele
silniejsze. Wszystko, co pisałam o tęsknocie i miłości, jest niczym w porównaniu z
namiętnością w sytuacji, kiedy się kogoś kocha naprawdę. I to mnie przeraża. My kobiety nie
powinnyśmy doznawać tego rodzaju uczuć, bo uwłaczają naszej godności.
- Nie, już tak nie myślę, to było głupie z mojej strony. Uważam, że pięknie to
wyjaśniłaś w swojej powieści. Czytałem to wiele razy, Helle. Zwłaszcza pewien fragment, w [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • mew.pev.pl

    		•